Арабтардың жәһилдік, надандық кезеңін еске алсақ, құйқамыз шымырлап, төбе шашымыз тік тұрып, шошынып, ұшынып, жаман бір хал кешеміз. Солай емес пе? «Қызын тірідей көмгені несі?» «Құдай-ау, қызын көзі тірісінде көрге тыққаны қалай? Неткен надандық!» «Ұят», «намыс», «абырой» деп қызын қалайша өлімге қияды екен?» «Кедейліктен қорқып бауыр еті баласын жүрегі шімірікпестен жардан қалай жыға салады-ей?», – деп жүрегіміз ауырып, жанымыз сыздап, қиналып кетеміз. Тіпті, мұндайға бір түрлі сенгіміз де...

Ислам діні мен мұсылмандар әлеміне өле-өлгенше қас боп өткен, Ұлыбританияның бірнеше мәрте премьер-министрі болған Уильям Гладстон былай деген екен: «Мұсылмандардың қолында Құран барда біз оларға билік жүргізе алмаймыз. Қалай да болсын олардың қолдарынан Құранды алуымыз керек не болмаса Құраннан араларын алыстатуымыз керек». Оның «қолынан Құранды алуымыз керек, Құраннан араларын алыстатуымыз керек» дегені мұсылмандарды барлық Құран ілімінен алыстатып, өз дінінен мақұрым қалатын надан, құндылығының парқына бара алмайтын санасыз, нұрынан қуат алмайтын рухсыз,...