Бесін намазын оқиын деп мешітке кірсем, қазақтың тақиясын киген бала көзіме оттай басылды. Жанына жақындадым да:
– Кім боласың? – деп сұрадым. Ол да: 
– Қазақпын! – деді. 
– Атың кім?
– Ислам. 
– Нешедесің?
– Ондамын. 
– Әкең аты кім?
– Бауыржан?
– Мұнда не істеп жүрсің? 
– Осында тұрамыз. 
– Әкең қайда? 
– Қазақстанда, Павлодарда.
– Сен кіммен тұрасың?
– Түрік әкеммен.
– Есімі кім? 
– Февзи. 
– Қанша жыл болды келгендеріңе?
– Төрт жыл болды.
– Оқисың ба?
– Иә, мектепте оқимын. 
– Қанша ағайынсыңдар?
– Бесеуміз.
– Бесеуің де туғансыңдар ма?
– Жоқ, үлкен екі әпкем және мен – бір туғанбыз. Қалған екі бауырым – түрік. 
– Әкең немен айналысады? 
– Қайық-кеме жөндейді. 
– Елге барып тұрасыңдар ма? 
– Иә. Атам мен әжеме барып тұрамыз. 
– Қай ел боласың? 
– Қоңырат. 
– Атаң мен әжең қайда? 
– Атырауда. 
– Өзің қай жерде туғансың? 
– Семейде. Ал әпкелерім Ақсуатта. 
– Анаң намаз оқи ма?
– Оқиды. 
– Әкең ше?
– Жұма намазына ғана барады. 
– Анаңа сәлем айт. Бір қазақ көрдім деп айт.
– Жарайды. Бірақ мен сізді сыртыңыздан бірнеше мәрте көргенмін...
– Солай ма?
– Иә... 
– Осы мешітке жиі кеп тұрсаң, әлі талай кездесерміз. 
– Жазда Құран курсы болады. Соған қатысамын Алла жазса. 
– Бәрекелді! Жақсы онда, кездескенше!
– Сау болыңыз.
***
Исламға қазақтың тақиясын анасы кигізіп жіберетін секілді. "Қоңырат" екенін де құлағына құйып тастапты. "Түріктің елінде жүрсең де, өз еліңді ұмытпа!" деген болу керек. Ыстамбұлдың шетіндегі Пендик ауданынан осылай бір емес, бірнеше қазақ пен қазақстандық кездестіріп қаламыз ара-тұра...